Szanowni Państwo! Polki i Polacy! Rodacy!
Zdarzyła się Naszemu Pokoleniu – współczesnych Polaków – rzecz szczególna, oto w czasie trwania naszej biografii przychodzi nam świętować setną rocznicę Odzyskania przez Polskę Niepodległości.
Zwykło się mówić w takich okolicznościach:
„obyś żył w ciekawych czasach”
i nam się to przytrafia. Radując się z faktu, że od tak wielu lat Polska ponownie znalazła się w rodzinie krajów cieszących się swoja niezależnością i Niepodległością, warto na tą okoliczność wzbudzić w sobie refleksje na temat jakości miłowania Ojczyzny, nie przez wszystkich innych, tylko adresując to pytanie do samej/samego siebie.
Jakimi Ty Polko, Polaku obdarzasz swoją Ojczyznę emocjami?
Znajdź to w sobie, nazwij i w sytuacji, w której jest to pożądane, popracuj nad tym – mówiąc wprost:
Uszlachetnij!
Bo warto, bo Polska na Twój szacunek zasługuje! Zważywszy na dziedzictwo naszych Przodków, Antenatów nam bliskich i uogólnionych. Pozostajemy w cieniu ich powstańczych zrywów, walk bolesnych do krwi ostatniej, mroków, zimnych nocy w kazamatach i czeluściach więzień rozmaitych, łez wylewanych po stracie mężów, synów, Matek. Ale przecież zawsze rozpościerała się nad nami tęcza nadziei, że Polska powstanie, że odrodzi się na nowo! I stawało się tak, z woli ich bohaterskich czynów, pracowitości budowniczych „ciągle od nowa”, by skruszywszy więzy i kajdany niewoli, nadawać Jej Polsce nowego piękna!
O ileż Oni — Ci, którzy odeszli mogą dziś z satysfakcją i dumą mówić w niebiesiech —„dzięki nam Nie zginęła” – o tyleż My współcześni – musimy stale zadawać sobie pytanie:
- Jak ją UPIĘKSZAĆ?
- Jak powodować, żeby nie tylko fakt urodzenia się na tej Ziemi, między Odrą a Bugiem, Bałtykiem a Tatrami, był moim znakiem rozpoznawczym?
Pozostaje więc zadać sobie dwa podstawowe pytania:
Czy jesteś z Polski dumny/dumna?
Czy masz jakieś przekonywujące argumenty, żeby móc twierdzić, że Jest to Twój Dom, Ojczyzna – Matka!
Ufam, że tak. Nawet jeśli w sporach codziennych, jazgocie politycznych połajanek trudno jest znaleźć równowagę.
Ale jest i drugie pytanie, zdaje się, że nie często kierowane do samego siebie:
A Polska Brachu, czy Ona jest z Ciebie dumna?
Czy czynisz wszystko jako Jej syn/córka, co przemawiałoby za określeniem Ciebie: nieodrodnym synem swojej Ojczyzny?
Czy w codziennym zaaferowaniu wieloma sprawami czynisz wszystko, najlepiej jak potrafisz, jesteś nie tylko uczciwy wobec prawa, ale i serdeczny wobec ludzi?
Czy rolę jaką pełnisz: nauczyciela, księdza, posła, radnego, kolejarza, górnika itd…wyznaczają wysoki standardy rzetelności i profesjonalizmu i po prostu zaangażowania?
Jakim jesteś Polakiem? Letnim, eunuchowatym, zblazowanym i wyobcowanym na Ziemi Matce, czy raczej soczystym w Miłości wobec Niej i pracowitym na maksa?
Żyjmy tak, żeby kolejne pokolenia Polaków mogły o nas także powiedzieć:
Dobrze przysłużyli się sprawie Ojczyzny!
Pozostaje z należytym szacunkiem i wdzięcznością, z powodu zorganizowania tych obchodów w Waszej społeczności.
Poseł na Sejm RP Jacek Kurzępa
List w wersji oryginalnej można pobrać w pdf tutaj. Kliknij aby pobrać tekst w pdf
